Η θεώρηση των αξιών δεν δικαιολογεί ιστορικά η λογικά την ηθική. Υπάρχουν κανόνες γύρω απ' τους οποίους οργανώνεται ο ηθικός λόγος όπως άλλωστε και ο λογικός στοχασμός. Αυτό σημαίνει ότι ή ηθική ελέγχει και ελέγχεται από διαδικασίες πού τείνουν να οικειοποιηθούν την ετερότητα.
Η υπόθεση που τίθεται στο παρόν δοκίμιο είναι η ακόλουθη: εάν η ηθική οδηγείται σ' ένα πεδίο συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ του "ταυτού" και του "έτερου", αποκαλούμε μεταηθική εκείνο το είδος διαφορικής αξιολόγησης όπου ή ηθική πράξη, όταν προβαίνει προς την ετερότητα ενέχει ένα αδύναμο στοιχείο ως "όπλο" της, επειδή η ετερότητα στην οποία απευθύνεται είναι η απειλητική δύναμη, το Κακό. Η ετερότητα του Άλλου, δηλαδή η απειλή του Άλλου ως Κακού, υποχρεώνει τότε σ' έναν αξιολογικό αναπροσδιορισμό ή έναν αναπροσδιορισμό δυνάμεων πού εμφανίζει τον αξιολογικό σχετικισμό ως ηθο-ποιό μηχανισμό ο οποίος κατατείνει σ' ένα "κενό" δυνάμεως, μια κατάφαση, μια παραδοχή του "κενού" και μια απόσταση από κάθε ανταγωνισμό μια ανοίκεια οικειότητα.
Στο δοκίμιο αυτό διαπλέκονται δύο εκ πρώτης όψεως αντιτιθέμενες θεωρήσεις των αξιών: του Nietzsche και του Levinas διότι η δυναμική του νιτσεϊκού εγχειρήματος της "μεταστοιχείωσης των αξιών" οδηγεί στην λεβινασική "προοπτική απείρου". Ο Nietzsche προαναγγέλλει τον Levinas επειδή μεταξύ των θεμάτων του στοχασμού του Levinas είναι ο θεός (ο θεός πιστωτής της ηθικής), του οποίου ο Nietzsche έχει ήδη αναγγείλει τον θάνατο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)