[...] Σε έναν κόσμο στον οποίο οι αντίπαλοι, πριν αλληλοεξοντωθούν φυσικά, αλληλοωθούνται με τέτοιον τρόπο στην άβυσσο της ολοκληρωτικής υποτίμησης, χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα είδη απόλυτης εχθρότητας. Η εχθρότητα θα αναπτυχθεί σε τέτοιον βαθμό που ίσως δεν θα μπορεί πια καν να γίνεται λόγος για εχθρό ή εχθρότητα, και μάλιστα χωρίς και οι δύο να έχουν προηγουμένως εξοστρακιστεί και καταδικαστεί, πριν αρχίσει το έργο της καταστροφής. Η καταστροφή τότε θα γίνει εντελώς αφηρημένη και απόλυτη [...].
Το 1914 οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης εισήλθαν τρικλίζοντας, χωρίς πραγματική εχθρότητα, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πραγματική εχθρότητα προέκυψε μόνο μέσα από τον ίδιο τον πόλεμο, που ξεκίνησε σαν ένας συμβατικός πόλεμος του διεθνούς ευρωπαϊκού δικαίου και τελείωσε με έναν εμφύλιο, παγκόσμιο πόλεμο της επαναστατικής εχθρότητας των τάξεων. Ποιος θα εμποδίσει την απρόσμενη δημιουργία, με έναν ανάλογο αλλά απείρως βελτιωμένο τρόπο, ανυπολόγιστων νέων ειδών εχθρότητας, των οποίων η εφαρμογή να προϋποθέτει την εμφάνιση φαινομένων ενός νέου ανταρτοπόλεμου.
Ο θεωρητικός δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να προασπίζει τις έννοιες και να αποκαλεί τα πράγματα με το όνομά τους. Η θεωρία του αντάρτη συρρέει στην έννοια του Πολιτικού, στην αναζήτηση του πραγματικού εχθρού και ενός νέου Νόμου της Γης. (Carl Schmitt, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)