Το βιβλίο αυτό είναι βιβλίο πολεμικής. Προειδοποιεί για οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει, όπως ήδη συχνά συνέβη, μιαν εναρμόνιση της ψυχανάλυσης με τους θεσμούς, με την ψυχιατρική ή μ’ ένα σύστημα αποστεωμένης γνώσης. Η θεωρία, για τον αναλυτή, είναι δυνατόν να παίξει τον ρόλο άμυνας απέναντι σ’ αυτά που λέει ο αναλυόμενος, σε ό,τι απρόοπτο φέρνει και απέναντι στην περιπέτεια που ο αναλυτής οφείλει να ζήσει μαζί του.
Ο Freud, μερικές φορές, έχει μιαν άλλη αντίληψη για την θεωρία την κατανοεί ως ελεύθερο δοκίμιο, ως επινόηση. Η Maud Mannoni στηρίζεται σ’ ένα τμήμα της διδασκαλίας του Lacan, όπως επίσης και στον Winnicott, για να απορρίψει την θεμελίωση της διάγνωσης στη βάση ψυχιατρικών κριτηρίων, για να ξεδιαλύνει τη σύγχυση ανάμεσα σε ψυχανάλυση παιδιών και προφυλάξη, και να αναζητήσει μια πρακτική που αφήνει ευρύ πεδίο στο φαντασιακό, χάρη σ’ "έναν χώρο παιχνιδιού". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)