ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΩΤΡΕΑΜΟΝ, να μάθουμε την ηλικία του, το χρώμα των ματιών του ή το μήκος των δακτύλων του, θα παραμείνουν πλέον ευσεβείς πόθοι. Εκατό χρόνια πέρασαν από τη γέννησή του, εκατό χρόνια που δεν σημαίνουν τίποτα, με εξαίρεση αυτούς που πιστεύουν πως ο χρόνος μπορεί να ασκήσει κάποια επίδραση πάνω στο πνεύμα, γι' αυτούς που αφήνονται να τους ροκανίσουν οι μέρες, να τους αφανίσουν οι καρκίνοι του γήρατος, της φιλοξενίας και της δόξας.
Ο Λωτρεαμόν δεν θα γίνει ποτέ ιστορικό πρόσωπο. Βρίσκεται έξω από την ιστορία της λογοτεχνίας και των ηθών.
Όσοι ακολούθησαν ή θα θελήσουν να ακολουθήσουν την αυλακιά που χάραξε πάνω στο άπειρο άδειο διάστημα, που μας κυκλώνει, και να μετρήσουν τούτο το φως και τούτον τον ήχο, να αντέξουν τούτη την τόσο δυνατή οσμή και τούτη την τόσο πικρή γεύση που, από τα Άσματα του Μαλντορόρ ως τις Ποιήσεις, παραμένουν οι ακαταμάχητές τους εμμενείς ιδέες, ας πλησιάσουν κι ας ακούσουν τη συμβουλή του Ιζιντόρ Ντυκάς, του Λωτρεαμόν, του Μαλντορόρ, ας έρθουν να δουν οι ίδιοι, αν δεν θέλουν να τον πιστέψουν. [...] (Από την έκδοση)