Μέσα στον ανυπόφορο ορυμαγδό των παρασίτων μιας κριτικής που η πιο σαφής της πρόθεση φαίνεται να είναι η αλλοίωση των ύστατων μηνυμάτων που φθάνουν ακόμα ως εμάς, αισθάνομαι κάτι παραπάνω από επιφύλαξη: αγωνία, όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να μιλήσω για κάποιον που, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, μας έχει προειδοποιήσει ενάντια στη ραγδαία υποτίμηση του αληθινού νομίσματος που λέγεται γλώσσα. Η υποτίμηση αυτού του νομίσματος δεν είναι παρά το σύμπτωμα μιας ακόμα σοβαρότερης απώλειας, της απώλειας του κεφαλαίου. Η αξία μιας γλώσσας είναι πράγματι συνάρτηση της αξίας των ιδεών. Πίσω από τον πληθωρισμό των όρων μπορούμε να αποκαλύψουμε μια προϊούσα αδυναμία των εννοιών, ή τουλάχιστον ορισμένου αριθμού εννοιών, που συχνότατα, είναι έννοιες-κλειδιά (η έννοια της ελευθερίας λόγου χάρη). Οι έννοιες αυτές ανταποκρίνονται όλο και λιγότερο στους όρους οι οποίοι τις επισημαίνουν, δημιουργώντας έτσι μια διπλοπροσωπία, που απειλεί την ανθρώπινη επικοινωνία στην ίδια της την ουσία. Το κακό επιτείνεται από εκείνους που είναι τα θύματά της, συνειδητά ή όχι, και συνεχίζουν να χορταίνουν με λέξεις: το σημείο, και εδώ όπως και αλλού, επιζεί του σημαινόμενου. [...] (Από την έκδοση)