Ας ορίσουμε τον Άμλετ ως τον ήρωα του Άλλου. Η ετερότητα στην ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ υποβάλλεται σε ολόκληρο το περιεχόμενο ενός βιβλίου και δηλώνει το αίνιγμα του Άμλετ. Γι' αυτό και ο Άμλετ είναι ο ήρωας του Άλλου, που διανοίγει για τον αναγνώστη του την ''Άλλη σκηνή'', τόπο του ασυνείδητου όπου ο καταναγκασμός επαναλαμβάνεται ως ανάγνωση. Το στοίχημα που τίθεται για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, του ''Αναγνώστη Άμλετ'', ως προς το βιβλίο ''Άμλετ'' συνοψίζεται στο δυσανάγνωστο της ετερότητας. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
[...] στην τραγωδία ο παγανιστής συνειδητοποιεί ότι είναι καλύτερος από τους θεούς του, αλλά αυτή η γνώση τού κόβει τη μιλιά, παραμένει βουβός [...]. Δεν τίθεται καθόλου το ζήτημα της αποκατάστασης της "ηθικής τάξης του κόσμου", αλλά της βούλησης του ηθικού ανθρώπου [...] να ορθώσει το ανάστημά του μέσα από τον τρόμο ενός κόσμου γεμάτου πόνο. (B. Mπένγιαμιν, Mύθος και βία)
[ο Σαίξπηρ] κατόρθωσε ασυνείδητα, με μιαν άφθαστη δύναμη και έναν αξεπέραστο πλούτο, να αναπαραστήσει το εμπειρικό μέσα στο ιστορικό. (Γκ. Λούκατς, H ψυχή και οι μορφές)
O μεγάλος τόπος ή κοινοτοπία στον Σαίξπηρ είναι η αλλαγή: οι κυριότεροι χαρακτήρες του, από τον Pιχάρδο Γ΄ μέχρι τον Iάγο, τον Έντμουντ και τον Mάκβεθ, όλοι υπόκεινται σε φοβερές αλλαγές πριν οι ζωές τους τελειώσουν. O Ur-Hamlet δεν θα βρεθεί ποτέ, επειδή έχει ενσωματωθεί στο παλίμψηστο του τελικού Άμλετ. (H. Bloom, Shakespeare-The invention of the human)
[...] υποθέτω ότι ένα πραγματικό γεγονός ώθησε τον ποιητή να γράψει αυτό το δράμα, επιτρέποντας στο ασυνείδητό του να κατανοήσει το ασυνείδητο του ήρωά του. Πώς να εξηγήσω τη φράση του υστερικού Άμλετ, 'η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς'; [...] Δεν επιτυγχάνει εν τέλει με τρόπο τόσο μοναδικό όσο και οι υστερικοί μου να έλξει την τιμωρία πάνω του, ώστε να υποστεί την ίδια μοίρα με τον πατέρα του και να δηλητηριαστεί από τον ίδιο αντίπαλο; (Ζ. Φρόυντ, Απόσπασμα από επιστολή στον Φλις)