Στον λόφο του Σκουζέ, στα Σεπόλια της σύγχρονης Αθήνας, τίποτα πλέον δεν θυμίζει το ιερό δάσος όπου εκτυλίσσεται η τελευταία σωζόμενη αττική τραγωδία, ο Οιδίπους επί Κολωνώ. Ένα βασικό στοιχείο τούτης της τραγωδίας –και όλων των τραγωδιών–, ο τόπος, έχει οριστικά χαθεί. Και δεν είναι μόνο αυτό: οι λατρευτικές τελετές, οι ήρωες, η πολυσυζητημένη έννοια της κάθαρσης, δηλαδή η επενέργεια του ποιητικού λόγου πάνω στην ψυχοσωματική υπόσταση του θεατή, αποτελούν και αυτά οριστικά ανεύρετα για εμάς στοιχεία. Ακόμη και η έννοια του τραγικού, μιας λέξης καταχρηστικά καθιερωμένης στις σύγχρονες γλώσσες, έχει διαμορφωθεί μέσα από ένα φίλτρο γερμανικής ιδεαλιστικής διανόησης, που δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στο περιεχόμενο των τραγωδιών.
Με βάση τα παραπάνω ο συγγραφέας του βιβλίου αμφισβητεί την εκ μέρους μας δυνατότητα για μια οριστική γνώση της αρχαίας αττικής τραγωδίας και τη διαχωρίζει από την έννοια του τραγικού, με την οποία την επικάλυψε η παράδοση κυρίως των τελευταίων δύο αιώνων.
«Η ιδέα της λογοτεχνίας μεταλλάσσεται διαρκώς, και η ελληνική τραγωδία χρησιμεύει ως θαυμαστό σημείο αναφοράς για να γίνει αισθητή τούτη η εξέλιξη. Σχέση με τον τόπο, δράση επί του σώματος, επίκληση του θεού: αυτά τα μυστήρια της αρχαίας τραγωδίας ορίζουν ανάγλυφα ό,τι δεν είναι η δική μας τέχνη της γλώσσας, που δεν γνωρίζει ούτε τόπους, ούτε σώματα, ούτε θεούς».
William Marx