Ο Ρεμπώ μας φαίνεται σήμερα σαν ένας σταθμός, καίριος βέβαια, και ίσως κορυφαίος στο μεγάλο εκείνο κίνημα αναθεοποίησης της ποίησης, που συνεχίζεται σε όλον τον δέκατο ένατο αιώνα, από τον Νερβάλ ως τον Κλωντέλ, περνώντας από τον Ουγκώ του Σκοτεινού Στόματος και του Τέλους του Σατανά, από τον Μπωντλαίρ και από τον αποτυχημένο εκείνον Αντίχριστο, που σίγουρα υπήρξε ο Μαλλαρμέ. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η από αιώνες χαμένη επαφή με την πνευματική πραγματικότητα, την οποία, παρά τις αρχικές τους καλές προθέσεις, δεν κατόρθωσαν να επανασυνδέσουν οι ρομαντικοί, ξαναβρέθηκε, με την πρώτη, από ένα παιδί, του οποίου την οραματική γυμνότητα δεν επεσκίαζε ούτε μια υπερβολικά βαριά πολιτισμική κληρονομιά, ούτε μια εντελώς ολοκληρωμένη κοινωνική ένταξη. Αν δεν μοιάσετε με κάποιο από αυτά τα παιδιά... Όμως, αργότερα, δεν μπορούσε παρά να επαναστατήσει ενάντια σε απαράδεκτες γι' αυτόν προδιαγραφές. Ο Ρεμπώ ο Αλήτης (le Voyou) είναι ίδιος με τον Ρεμπώ τον Οραματιστή (le Voyant). (Από την παρουσίαση της έκδοσης)