Η Σαπφώ η Λεσβία, η ποιήτρια των πρώιμων ελληνικών χρόνων, ανέκαθεν θεωρείται η μεγάλη τεχνίτρα, η πεμπτουσία θα 'λεγε κανείς της λυρικής ποίησης. Δεν υπήρξε εποχή που να μη πλέχτηκαν εγκώμια για την τέχνη της: από τον Πλάτωνα, τον Κάτουλλο, τον Οράτιο κι από τον Friedrich Schlegel έως τη Marie Luise Kaschnitz. Κι ενώ δεν κυκλοφόρησε ως τα σήμερα ανθολογία δυτικής λυρικής ποίησης που να μη περιέχει ποιήματα της Σαπφώς, το ενδιαφέρον για την ποιήτρια σαν άτομο μετατοπίζεται συχνότατα από το πρόσωπό της στο λεσβιακό θέμα κι εκεί εξαντλείται τις περισσότερες φορές.
Η αποσπασματική μορφή διάσωσης των ποιημάτων της και οι λιγοστές ημερομηνίες που διαθέτουμε απ' τη ζωή της συνέβαλαν ήδη απ' την αρχαιότητα στην σχεδόν ολοκληρωτική αλλοίωση της μορφής της ποιήτριας πίσω από ένα πέπλο μυθοπλασιών και θρύλων. Μ' αυτό τον τρόπο έγινε κι αυτή μια απ' τις "γνωστές άγνωστες της παγκόσμιας λογοτεχνίας". [...] (Από την έκδοση)