Η συγκέντρωση παλαιών κειμένων, δημοσιευμένων καί αδημοσίευτων, κάτω από την ίδια στέγη, είναι μια παράξενη ιστορία, που συνήθως τελειώνει με τη θλιβερή διαπίστωση ότι όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, πληρέστερα καί ριζικώς διαφορετικά. Η διαπίστωση έρχεται πάντοτε αργά: όταν τα κείμενα έχουν πάρει τον δρόμο τους, φροντισμένα από εκείνη τη στοργή πού έχουμε για ό,τι έρχεται από το παρελθόν καί δεν μας ανήκει πια. Παρά τους δισταγμούς καί τους κρυφούς φόβους, πού συνοδεύουν ένα τέτοιο εγχείρημα, τα κείμενα αυτού του τόμου, με τίς ελλείψεις καί τα λάθη τους, βγαίνουν στο φως της δημόσιας κρίσης, ζητώντας να διαβαστούν ως στοιχεία μιας διαδρομής πού κατατρύχεται από τίς ίδιες αγωνίες για τα πάθη της γραφής καί της ανάγνωσης καί από μια πολεμική εμμονή να συζητηθούν θεωρητικά ορισμένες πλευρές της νεοελληνικής λογοτεχνίας καί κριτικής. Η πολυμορφία καί ή ετερογένειά τους είναι μόνο θεματικές αντίθετα, ή προβληματική πού διατρέχει την επιχειρηματολογία τους, είναι επίμονα προσανατολισμένη σε ένα, μάλλον περιορισμένο, σύνολο ιδεών καί εννοιών. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)