Δ.: Θράσο, τα έργα σου τα απολαμβάνω, με εμπνέουν και με παροτρύνουν να δημιουργήσω κι εγώ, άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που εκδίδεται και τούτο το βιβλίο, που περιλαμβάνει δέκα έξη έργα σου με ισάριθμα δικά μου κείμενα, θα πω ότι με μαγνητίζουν τα χρώματα των έργων σου και ο συμβολικός σουρρεαλισμός τους. Γι' αυτό αρχίζοντας την κουβέντα μας θα ήθελα να σε ρωτήσω...
Θρ.: Πριν από την ερώτησή σου να προσθέσω ότι εγώ ως ζωγράφος κι εσύ ως αφηγητής, σ' αυτό που προσπαθήσαμε με το βιβλίο, γνωρίζαμε πολύ καλά πόσο συγγενική είναι η δύναμη του χρώματος και της λέξης. Στο βιβλίο φαίνεται να συμβαίνει μία αντίρροπη κίνηση, η ζωγραφική να προσπαθεί να αποφύγει την απεικόνιση των πραγμάτων, δίνοντάς τα όσο πιο αφαιρετικά μπορεί, ενώ ο λόγος αγωνίζεται να κάνει το ρευστό πιο πραγματικό και το αφηρημένο να το αποτυπώσει με υλικά στοιχεία και να το κάνει πιο ορατό.
Δ.: Σωστά, στην τέχνη, όμως, τι είναι πρωτότυπο και διαφορετικό, τι είναι ουσιώδες; [...] ("Κουβεντιάζοντας μπροστά σε ένα άδειο καβαλλέτο", από την έκδοση)