Η μη-φιλοσοφία απαιτούσε κάτι περισσότερο από σχεδιάσματα, κάτι λιγότερο από την πραγμάτωση ενός συστήματος: απαιτούσε μια πραγματεία για τη μέθοδο. Οι ανά χείρας Αρχές παρουσιάζουν τα βασικά αξιώματα, τις πράξεις και τους στόχους αυτής της μεθόδου. Ολοκληρώνουν και συστηματοποιούν τις προηγούμενες απόπειρες αυτού του τρόπου σκέψης. Εκθέτουν τις περιοχές τελικής δικαιοδοσίας της, διευκρινίζουν κάποιες από τις ασάφειές της και ολοκληρώνουν τη συναρμογή των στοιχείων της.
Ως μη-επιστημολογία ή ενοποιημένη θεωρία της σκέψης, η μη-φιλοσοφία συνιστά μια πραγματολογία και μια θεωρία που ισχύουν για τη φιλοσοφία και την επιστήμη, δηλαδή για τη φιλοσοφία της επιστήμης και για την επιστήμη της φιλοσοφίας. Ως μη-καρτεσιανή φιλοσοφία του υποκειμένου, διαλύει τις συμφύρσεις του Εγώ και του υποκειμένου, θέτοντας τη μονόπλευρη δυαδικότητά τους, τη δυαδικότητα του Εγώ και της δύναμης-σκέψη(ς). Ως πρακτική της δυόλυσης, εγκαταλείπει όχι μόνο την ανάλυση αλλά και τη σύνθεση.
Τέλος, σε αντίθεση με τη φιλοσοφία (ως σκέψη του Είναι) και τις αποδομήσεις της (ως σκέψεις του Άλλου), αποτελεί μια σκέψη του Ενός. Όχι πια μια υποτιθέμενη «επιστήμη του Ενός» αλλά μια σκέψη σύμφωνα-με-το-Εν ή τη θέαση-ως- Εν.
Η μη-φιλοσοφία δεν αξιώνει να «υπερβεί» ή να «αντικαταστήσει» τη φιλοσοφία –απεναντίας– παρά μόνο να αναστείλει τη φιλοσοφική πίστη και, παρεμπιπτόντως, να τη συνοδεύσει, όπως η γνώση συνοδεύει το αντικείμενό της.