Η ποίηση δεν αποτελεί έναν κλάδο της λογοτεχνίας, μιαν ερασιτεχνική ενασχόληση που αφήνει ελεύθερες όλες εκείνες τις ικανότητες, οι οποίες δεν εμπλέκονται στην άσκησή της. Η ποίηση είναι ένας τρόπος ζωής, μια συμπεριφορά (δεν λέω μια στάση). Η πιο αληθινή έκφραση ενός πνεύματος και μιας ευαισθησίας που, κάθε λεπτό, εντυπώνονται, αναδημιουργούνται από τη ζωή. Από τη δράση, από το ασύνειδο, όσο κι από τη συνείδηση. Γι' αυτό και επιβάλλεται η βιογραφική διερεύνηση ενός ποιητή σε όποιον θέλει στ' αλήθεια να τον καταλάβει.
Και ένας λόγος παραπάνω αν πρόκειται για έναν ποιητή του Πραγματικού, αν αυτός ο ίδιος αποδίδει στις πράξεις του μια σημασία τουλάχιστον ίση με τη σημασία του έργου του, αν θεωρεί τον εαυτό του εμπνευστή, όσο και εμπνευσμένο, αν είναι άγγελος και προφήτης, στην ευρύτατη της λέξης έννοια. Ένας λόγος παραπάνω αν, όπως θα τον λέγαμε σήμερα, είναι "στρατευμένος". Αν, δηλαδή, τελικά, ταυτίζεται με το τραγούδι του, αν παρουσιάζεται μέσα σ' αυτό ακέραιος, με τα πάθη του, τις ιδέες του, τη θέληση να ξαναφτιάξει τον κόσμο, το αυταρχικό του σχέδιο να επηρεάσει τους συγχρόνους του ή τους μεταγενέστερους, αν το έργο του είναι η λεκτική και διαρκής προέκταση του ατόμου του, αν ο ίδιος βλέπει στην άσκηση της τέχνης του περισσότερο την εκπλήρωση μιας αποστολής, την υπεράσπιση αλλά και τον εμπλουτισμό μιας ιδέας που τον υπερβαίνει, και μια μάχη, όσο και έναν στοχασμό, παρά μιαν άσκοπη δόμηση ενός κτίσματος αφηρημένης ωραιότητας.
Ένα λόγος παραπάνω αν αυτός ο ποιητής ονομάζεται Γουώλτ Γουίτμαν. [...] (Από την εισαγωγή του Paul Jamati)