Το Λίβερπουλ είναι σήμερα μια πόλη που πεθαίνει ή -ορθότερα- ένα Μουσείο του βιομηχανικού πολιτισμού παρά μια πόλη. Ως το σημαντικότερο λιμάνι της Μ. Βρετανίας γνώρισε την ευμάρεια χάρις στο εμπόριο των δούλων, ζάχαρης και βαμβακιού. Από το Λίβερπουλ απέπλεαν τα τεράστια λευκά ιστιοφόρα της Cunard Line για τα υπερπόντια ταξίδια τους και το Λίβερπουλ είχαν για προορισμό οι νηοπομπές καθώς έδιναν σκληρές μάχες με τα χιτλερικά υποβρύχια κι αντιμετώπιζαν τη φρίκη των ολονύχτιων βομβαρδισμών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η μεταφορά αγαθών από τον Ατλαντικό, που έδωσε στους Βρετανούς τη δυνατότητα, την απελπιστική εκείνη χρονιά του 1940, να αντισταθούν στον επελαύνοντα γερμανικό φασισμό. Ωστόσο, ό, τι δεν κατάφεραν οι βόμβες του Χίτλερ το πέτυχε η διαδικασία αποβιομηχάνισης της Αγγλίας: οι αποβάθρες μένουν έρημες, κανένα πλοίο, εκτός από τα Mersey-ferry-boats δεν προσαρμόζει πια στο Pier Head και στη θέση αυτού του ερημικού βιομηχανικού τοπίου δημιουργείται τώρα -γεγονός άκρως συμβολικό- με επιχορήγηση της Κυβέρνησης ένα τεράστιο πάρκο, απ' όπου ξεπροβάλλουν τα εμβλήματα του Λίβερπουλ, το κτίριο του Liver με τους δίδυμους θόλους του στεφανωμένους από τα διάσημα πουλιά του Liver, τα γραφεία της Cunard και το διοικητικό μέγαρο του λιμανιού, όλα παρατημένα σήμερα και ανεκμετάλλευτα. [...] (Από την έκδοση)