Μέχρι σήμερα στην ιστορία του κινηματογράφου δεν υπάρχει εκτός του Λουίς Μπουνιουέλ κανένας άλλος σκηνοθέτης του οποίου το έργο να είναι κατά τέτοιο τρόπο καθορισμένο από την αντιφατικότητα και συγχρόνως να εμφανίζεται ως μία ενότητα αλάνθαστης συνέπειας. Εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια οι αντιφάσεις ξεκινούν από το παραγωγικό κέντρο και περνούν στον κόσμο αυτών των ταινιών, τον ήδη αρκετά αντιφατικό, για να τον θεμελιώσουν μέσα στην εκρηκτικότητά του. Αυτές οι αντιφάσεις, που δένουν μεταξύ τους τις φυγόκεντρες με τις κεντρομόλες δυνάμεις χωρίς να εξουδετερώνουν τις αλληλοσυγκρουόμενες ενέργειές τους, σφράγισαν απ' την αρχή και πάντοτε τον τρόπο που το κοινό δέχτηκε τις ταινίες του Μπουνιουέλ. Η εντύπωση που αυτές οι ταινίες έκαναν και ακόμα κάνουν στο κοινό τους, τόσο λόγω της ορμής των διαπλεκόμενων μετωπικών συγκρούσεων, όσο και λόγω της επανάληψης τόπων που παραμένουν σχετικά ίδιοι, οδήγησε την κριτική να τις αντιμετωπίσει κυρίως στο επίπεδο της εξωτερικής τους εμφάνισης: να τις θεωρήσει δηλαδή, κατά κύριο λόγο ή και αποκλειστικά, ως αισθητικά φαινόμενα σαν εξωτερικεύσεις μιας αναπόφευκτης καλλιτεχνικής θέλησης και μιας δυνατής φαντασίας, που η ανάγκη τους να εξωτερικευτούν τις οδήγησε υποχρεωτικά σ' αυτό το δρόμο του κινηματογράφου. [...] (Από την έκδοση)