Ο Παπακώστας παρατάσσει στο ράφι της μνήμης τα δικά του φιαλίδια, της δεισιδαιμονίας και της πραγματικότητας, της ψυχανάλυσης και της θρησκείας, του παραληρήματος και του συμβολικού. Φιαλίδια του αίματος, της γέννας, της περιόδου, της αιμομιξίας, του φόνου. Εκκρίσεις και υγρά που φτιάχνουν τον κόσμο μιας κόκκινης αυλαίας. Μας κάνει έτσι να δούμε τη βαθιά Ελλάδα της προκατάληψης, της μαγείας, της δεισιδαιμονίας, την προλογική Ελλάδα και ταυτόχρονα τον βαθύ ψυχισμό των αρχαϊκών συγκρούσεων σε επίπεδο βιώματος. Καταγγέλει τα ζευγάρια, την πυρηνική οικογένεια, τις σχέσεις γονιών-παιδιών. Κάποιος θα πρέπει να είναι τρελός, άχρηστος, για να μπορούν οι άλλοι να περνούν για υγιείς. Κάποιος πρέπει να εκφράζει το σύμπτωμα της κρυμμένης τρέλας του Άλλου. Όλη η εξιστόρηση του Παπακώστα είναι μια παραδειγματική περίπτωση ανάλυσης της ψυχοπαθολογίας της δυναμικής των σχέσεων. Φύλακας των αγίων κανιβάλων της οικογένειας, οσιομάρτυρας απ' τα ξεσκίσματα των θηρίων της μνήμης ή το ροκάνισμα των τρωκτικών όπως θα 'λεγε ο ίδιος. Ο Άγιος των τρωκτικών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)