Να υποθέσω ότι αυτή η τελετή αναγόρευσης είναι κόλαφος προς όλους τους Έλληνες τηβενοφόρους, ακόμη κι όταν - για λόγους συγκυριακούς - κυκλοφορούν με μπλου-τζην; Να παραδεχθώ ότι στις κοινωνίες του ενσωματωμένου θεάματος που θριαμβεύει ακόμη και στο βήμα των πανεπιστημίων, οι τελετές αναγόρευσης στρέφονται εναντίον του τιμωμένου, ως «ανεπιτυχείς» πατροκτονίες, αδυνάμων «υιών» που διαχειρίζονται το θέαμα, αντί να καταβροχθίζουν τον «πατέρα»; Ή να υποστηρίξω ότι στην περίπτωση του Καστοριάδη η αναγόρευση έχει ήδη συντελεσθεί, εφ’ όσον η εγκαθίδρυσή του στη θέση του επίτιμου διδάκτορα (τη θέση του «παντοδύναμου άλλου») εξαρτάται από τη δική του εξουσία πάνω στις σημασίες και όχι από την εξουσία του θεσμού που τον αναγορεύει; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)