Τι είναι σώμα; Το αντίθετο της ψυχής ή του πνεύματος; Η φυσική του παρουσία, η εικόνα του, η επιθυμία του; Η απαγόρευση και η πλαστογράφηση που μοιάζουν να το ακυρώνουν; Ο θρίαμβος, η απελευθέρωση και η πανταχού παρουσία ή η απόσυρση, η μετάλλαξη και το «τέλος» του; Το ερώτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό ούτε σημερινό. Γιατί το σώμα κάνει πολιτισμούς να επικοινωνούν ή, αντίθετα, τους χωρίζει βίαια, κλονίζει αξίες και συμπεριφορές, σφραγίζει τη ζωή και σφραγίζεται από το θάνατο. Η Πέπη Ρηγοπούλου στρέφεται πρώτα στην αθέατη αλλά επίμονη παρουσία του σώματος στις θεωρίες του πολιτισμού, αλλά και στην ψυχανάλυση, για να οδηγηθεί σε κάποιες βασικές παραδοχές: Πρώτον ότι το σώμα είναι αδιάσπαστα δεμένο με την εικόνα του, στον χώρο της ψυχής και της τέχνης. Και επίσης ότι το σώμα, ως συνεχώς απωθημένο και επιστρέφον στοιχείο του πολιτισμού, είναι από πολλές απόψεις γυναικείο. Από δω ξεκινώ μια έρευνα για τον κινηματογράφο, την τέχνη, τους μύθους και τις τελετουργίες των παραδοσιακών πολιτισμών, το γυμνό και το ντυμένο, τις πρωτοπορίες των αρχών του 20ού αιώνα, τις διάφορες εκδοχές της σωματικής τέχνης και την κουλτούρα των υπολογιστών. Εργαλεία της έρευνας αυτής είναι η αισθητική και η ψυχανάλυση, οι θεωρίες του πολιτισμού, η ιστορία της τέχνης, και της τεχνοκουλτούρας, η θεατρολογία και οι γυναικείες σπουδές. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο το έργο είναι η συνεχής προσπάθεια να σπάσει τα στεγανά, να αφήσει τα τραύματα των σωμάτων και των πραγμάτων να μιλήσουν τον δικό τους λόγο. Ο Χέγκελ συναντά έτσι τον Σπένγκλερ, τον Φρόϋντ και τον Βίννικοτ, η Φρίντα Κάλο τον Μπένγιαμιν και τον Κουρμπέ, οι Βιεννέζοι Αξιονιστές το Λίβινγκ Θήατερ, τα θύματα των χιτλερικών στρατοπέδων και την ομάδα Μπάαντερ- Μάϊνχοφ. Οι εξακόσιες περίπου έγχρωμες εικόνες που συνοδεύουν την έκδοση είναι ένας άλλος λόγος που με τον τρόπο της φιλμικής γραφής αρθρώνει και αυτός την ικεσία και την απειλή του σώματος. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)