Τρία δοκίμια για την ψυχανάλυση βέβαια, αλλά κατ’ αρχάς τρία δοκίμια για τη λογική ενός ιδιόρυθμου ζευγαρώματος: δύο αντιστάσεις πράγματι παντρεύονται, αυτή είναι τουλάχιστον η υπόθεση, αλληλοστηρίζονται ίσως σήμερα, εναλλάσσονται ή συμμαχούν, συνάπτουν μεταξύ τους ένα σκοτεινό συμβόλαιο.
[…] Όλα συμβαίνουν σαν να μπορούσε η ψυχανάλυση, όντας αφομειωμένη ή εξημερωμένη, να ξεχαστεί. Θα γινόταν ένα είδος φαρμάκου που έχει λήξει, στο βάθος ενός φαρμακείου: μπορεί πάντα να χρησιμεύει σε περίπτωση ανάγκης ή έλλειψης, αλλά έχουν κατα σκευαστεί καλύτερα φάρμακα από τότε που φτιάχτηκε αυτό.
Ποιος δεν βλέπει να εκδηλώνεται σήμερα μια αντίσταση, μερικές φορές επιτήδεια και εκλεπτυσμένη, μια απάρνηση εφευρετική ή αυθάδης, συχνά άμεση και μαζική, στο μέτρο ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού, του μόνου που κατά βάθος έχει σημαδέψει η ψυχανάλυση, και ο οποίος φαίνεται να την απορρίπτει, να τη φοβάται, να την πα ραγνωρίζει ακόμη και σήμερα, έχοντας περάσει μια περίοδο μόδας αρκετά σύντομη; Θα μπορούσε αναμφίβολα να μελετήσει κανείς την επιστροφή αυτής της αντίστασης-στην-ψυχανάλυση εμπνεόμενος από τον φροϋδικό λόγο για την «αντίσταση-στην-ανάλυση». Δεν είναι ο δρόμος που προτιμήθηκε από τα τρία αυτά δοκίμια.
[…] Προλεγόμενα ενός τέτοιου «μοιράσματος της τράπουλας», τα τρία δοκίμια υπήρξαν αρχικά «διαλέξεις», τα προ-σχέδια «ανάγνωσης» του Freud, του Lacan και του Foucault.