Τρία δοκίμια για την ψυχανάλυση βέβαια, αλλά κατ’ αρχάς τρία δοκίμια για τη λογική ενός ιδιόρυθμου ζευγαρώματος: δύο αντιστάσεις πράγματι παντρεύονται, αυτή είναι τουλάχιστον η υπόθεση, αλληλοστηρί
Jacques Derrida
O Zακ Nτερριντά γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1930 στο El-Biar της Αλγερίας. Στη διάρκεια των γυμνασιακών σπουδών του στην Αλγερία ονειρευόταν να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ενώ, ταυτόχρονα, δημοσίευε μικρά ποιήματα σε βορειοαφρικανικά περιοδικά.
Το ζωηρό ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία τον οδήγησε το 1952 στην École Normale Supérieure, απ’ όπου πήρε πτυχίο φιλοσοφίας με την εργασία Le Problème de la genèse dans la Philosophie de Husserl, που εκδόθηκε το 1990. Στην περίοδο των σπουδών του συνδέθηκε στενά με τους μεγαλύτερους διανοητές της εποχής, Λ. Aτουσέρ, Π. Mπουρντιέ, M. Deguy, M. Φουκώ κ.ά. και εντάχθηκε περιστασιακά σε ακροαριστερές ομάδες.
Κατά τον πόλεμο της Αλγερίας –περίοδο κατά την οποία υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως βοηθητικός– θα καταδικάσει την αποικιακή πολιτική της Γαλλίας και θα επιζητήσει μιά μορφή ανεξαρτησίας που θα επέτρεπε την ειρηνική συμβίωση με τους Γάλλους της Αλγερίας.
Από το 1960 δίδαξε Γενική Φιλοσοφία και Λογική στη Σορβόννη, από το 1965 στην École Normale Supérieure –μετά από πρόσκληση των Iππολίτ και Aλτουσέρ-, και από το 1983 στην École des Hautes Études. Δίδαξε επίσης ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και αμερικάνικα πανεπιστήμια.
Το 1980 υποστήριξε την διδακτορική του διατριβή στη Σορβόννη.
Το 1989 συμμετείχε σε μεγάλο συνέδριο στη Ν. Υόρκη και συνετέλεσε στην ταχεία εξάπλωση των «αποδομητικών» ερευνών στη φιλοσοφία και στη θεωρία του δικαίου στις Η.Π.Α.
To Νοέμβριο του 1994 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα, και ομίλησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Το Μάρτιο του 1995, με αφορμή την έκδοση στην ελληνική γλώσσα του βιβλίου του Spectres de Marx, επισκέφτηκε για δεύτερη φορά την Ελλάδα και έδωσε διάλεξη στο Γαλλικό Ινστιτούτο.
Ακολούθησαν ανάλογες επισκέψεις στην Ελλάδα, το 1996 και 1997, όπου έδωσε διαλέξεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Γαλλικό Ινστιτούτο.
Τον Ιούνιο του 1999 αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Τμήματος Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του Παντείου Πανεπιστημίου.
Κυριότερα έργα του: L’ écriture et la difference (1967), La voix et le phénomène (1967), De la Graqmmatologie (1967), La dissemination (1972), Positions (1972), L’ archéologie du frivole (1973), Glas (1974), La carte postale (1980), Passions (1993), Spectres de Marx (1993) κ.ά.