Από το 1927 έως το 1934 ο Μπένγιαμιν καταγράφει και ερευνά την επήρεια του χασίς και άλλων ναρκωτικών ουσιών μέσα από ιδιότυπα πειράματα με φίλους του. Αυτή η διαδικασία τον οδηγεί στο "αποκορύφωμα της πεζογραφικής δύναμης" και μας αποκαλύπτει την αντιδιαστολή και τη σύνδεση μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού νοήματος κάθε φράσης. Ταυτόχρονα ο λόγος του διανθίζεται από ξαφνικά νευρικά γέλια, παρανοϊκές σκέψεις και μια "περίεργη" επιθυμία για πλάκες σοκολάτας.
Ο Μπένγιαμιν θα περιπλανηθεί στο λιμάνι της Μασσαλίας, θα παρατηρήσει αντιδράσεις σε σπίτια φίλων και θα καταγράψει τη μοναξιά του ναρκωτικού σε προσωπικές στιγμές, για να βρει τη θλίψη μιας πραγματικότητας τυλιγμένης σε "δίχτυ" και την ελπίδα στην αναμονή μιας "πνοής να το φυσήξει".
Έχοντας συνείδηση ότι ακολουθεί τη μακρά παράδοση κειμένων που αναφέρονται σε ναρκωτικά, από τον Μπωντλαίρ μέχρι τον Έσσε, ο Μπένγιαμιν "αντλεί την ομοιομορφία από την καθημερινότητα με το κουτάλι" και στο κυρτό, ασημένιο κάτοπτρό του αντανακλάται ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.
Άλλοτε κωμικός, άλλοτε τραγικός, ποτέ όμως τετριμμένος, η ματιά του είναι μια πρόσκληση να κινηθούμε προσεκτικά προς ψεύτικους αντικατοπτρισμούς της μέθης αλλά και πρόκληση για την ανακάλυψη μιας νέας πραγματικότητας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σ' αυτό το μικρό βιβλιαράκι με τις 130 σελίδες περιλαμβάνονται κείμενα του Μπένγιαμιν που έχουν ως αντικείμενο τη μέθη που προκαλούν τα ναρκωτικά. Η ακαταπόνητη περιέργεια του Μπένγιαμιν δεν άφησε απέξω τα ναρκωτικά- σχεδίαζε μάλιστα να γράψει ένα βιβλίο για το χασίς ειδικά αλλά δεν πρόλαβε. Ο Μπένγιαμιν κρατάει ο ίδιος σημειώσεις ή δοκιμάζει τις ουσίες αφήνοντας τους φίλους του να καταγράψουν την εμπειρία του απ' έξω. Η επίγευση όμως που αφήνει το βιβλίο δεν έχει σχέση με τα ναρκωτικά αλλά με τη φιλία και την πολυσήμαντη επίδρασή της στη ζωή μας. Οι ζωές των άλλων πέφτουν πάνω στη δική μας και αφήνουν μια τρύπα ή λουλούδια. Όλοι μας, όπως και ο νεαρός Βάλτερ, είμαστε πλαστελίνες στα χέρια των ανθρώπων που συναντήσαμε και αγαπήσαμε. Η αύρα τους έχει μπλεχτεί αμετάκλητα με τη δικιά μας για το καλό ή για το κακό. (Λένα Διβάνη, από το blog των εκδόσεων Πλέθρον, 26/1/2012)