Η κινέζικη λογοτεχνία είναι άγνωστη στον τόπο μας, όπως σχεδόν κι όλος ο πολιτισμός της μακρινής αυτής χώρας με τη μακραίωνη ιστορία. Ένας πολιτισμός ξεχωριστός, ιδιότυπος, διάφορος από εκείνον που έθρεψαν στη Δύση η κλασική παράδοση και ο Χριστιανισμός. Η ιδιομορφία της κινέζικης ποίησης, ωστόσο, δεν την αποξενώνει από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ευαισθησία αλλά, αντίθετα, τη φέρνει πλησιέστερα προς αυτήν -όπως μαρτυρεί το πλήθος των μεταφράσεων σε όλες τις γλώσσες-, χάρη στην ωριμότητα του λυρισμού, στην πυκνότητα των νοημάτων, στην υποβλητικότητα της ατμόσφαιρας και στη λεπτότητα και ευγένεια των υπαινιγμών της.
Τα εκατόν δεκατέσσερα ποιήματα που περιέχονται σ' αυτόν τον τόμο, γραμμένα από εξήντα τέσσερις ποιητές, αν και δεν απαρτίζουν μια συστηματική ανθολόγηση, αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της κινέζικης ποίησης, ένα δείγμα που καλύπτει τρεις περίπου χιλιετηρίδες, αρχίζοντας από τον 8ο αιώνα π.Χ. και καταλήγοντας στη σημερινή Κίνα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
"Εν αρχή ην ο Λόγος", και στις πρωταρχές της λογοτεχνίας η Ποίηση, η μοναδική τέχνη που χρειάζεται έναν άνθρωπο, ένα στόμα ή ένα χέρι, μια λύρα, μια φλογέρα ή μια πένα, κι έναν τουλάχιστον ακροατή-μάρτυρα - όταν ο μόνος μάρτυρας δεν είναι το λευκό χαρτί. Η Αμαλία Τσακνιά, σε αυτή την ανθολογία, επέλεξε να μας καταστήσει κοινωνούς της μακραίωνης λογοτεχνικής παράδοσης της Κίνας ξεκινώντας από ποιητές του 8ου π.Χ. αιώνα και φτάνοντας μέχρι και τον 20ό αιώνα. Πίσω από στερεότυπα και φυσιολατρικά κλισέ, πίσω από τα leit-motiv των μονίμως απογοητευμένων εραστών που αναζητούν τη χαμένη αγάπη τους, πάλλει η ψυχή ενός λαού που τραγουδά τα πάθη του και τους καημούς του, με την αυθεντικότητα που διακρίνει όλους τους λαούς του κόσμου, όταν με τη βοήθεια του κρασιού, και την απαραίτητη διονυσιακή μέθη, αποτινάζουν από πάνω τους όλους τους καταναγκασμούς των πολιτικών και άλλων ανθρωποβόρων εξουσιών, και τραγουδούν τα πάθη τους, με την απελπισία του μοναχικού όντος που καταθέτει τη διαθήκη του, με την ανυστεροβουλία του αηδονιού που γνωρίζει ότι ψάλλει το τελευταίο του άσμα, αφού με κάθε εισπνοή το αγκάθι που το έχει αγκυλώσει μπήγεται ολοένα και πιο βαθιά στην καρδιά του. Λακωνικότητα, αφαιρετικότητα, στυλιζάρισμα και θεματική τυποποίηση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ανθολογούμενης κινεζικής ποίησης μέχρι τον 20ό αιώνα, οπότε σπάνε τα πρότυπα και οι παλαιές φόρμες αντικαθίστανται από μια δυτικού τύπου ελευθεροστομία, με αυτοψυχαναλυτική κατάδυση στον χώρο του ατομικού και συλλογικού ασυνείδητου. Τελικά, η ποίηση λειτουργεί ως διαθλαστικό πρίσμα των μακροσκοπικών ιστορικών ανακατατάξεων, που διηθεί το φως στον μικρόκοσμο του ποιητή. Παράδειγμα: Συχώρα με, μικρό μου χορτάρι / σε πάτησα για μια στιγμή με συνθλίβουν τα πάντα (Ρ'an Μο-Houa, 20ός αιώνας, σ. 142). Τη σημαντική δουλειά της μεταφράστριας και την καλαίσθητη έκδοση της ανθολογίας απολαμβάνουν, εδώ και χρόνια, οι ολιγάριθμοι ελληνόφωνοι ρέκτες αυτής της -περιθωριοποιημένης στις μέρες μας- τέχνης της Ποιήσεως. (Κωνσταντίνος Μπούρας, Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, 23/4/2010)