Ζούμε σε έναν πνευματικό πολιτισμό και βιώνουμε μια κοινή εμπειρία, όπου τα σημεία έπαψαν να κρύβουν κάτι και σημαίνουν απλώς ότι δεν υπάρχει τίποτα πίσω τους: κανένας Θεός, καμιά ιδεολογία, καμιά έγκυρη και έσχατη κρίση, μόνο η προσομοίωση του πραγματικού και η αέναη επαναφορά της. Μέσα σ' αυτή την καινούργια σχέση του ατόμου με τις εικόνες, τα σύμβολα και τα σημεία δεν έχουμε πλέον αναπαράσταση, δηλαδή μία, έστω ουτοπική, ισοδυναμία του σημείου με το πραγματικό, αλλά άρνηση του σημείου ως αξίας που αναφέρεται στο πραγματικό. Τούτη η προσομοίωση προηγείται του πρωτοτύπου, ενώ η διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και τεχνητής ψευδαίσθησης εξαφανίζεται. Ο χάρτης προηγείται της επικράτειας που χαρτογραφεί, η μιντιακή εικόνα του πολέμου προηγείται του ίδιου του πολέμου. Το νόημα χάνει πλέον κάθε νόημα και εναλλάσσεται αδιάφορα και αενάως. Είτε αναλύοντας τον μικρόκοσμο της Ντίσνευλαντ είτε το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ, ο Ζαν Μπωντριγιάρ διαπιστώνει ότι τα ομοιώματα κρύβουν απλώς το γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι άσχετη με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας. Κάθε αξίωση αλήθειας μέσα σε τούτη την κατάσταση, χαρακτηριστική της μιντιακής εποχής του ύστερου καπιταλισμού, θεωρείται αφελής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)